سریال «گیل‌دختِ» رسانه‌ملی تاریخی نیست و قسمت‌هایی کُلاژ و کش‌داده شده از همان «پس از باران» خودمان است که می‌خواهد به شکل امروزی در مدیوم تاریخ جاه‌طلبی و مکاشفه عشقی داشته باشد. همان‌طور که تاریخ را کسانی می‌نویسند که پیروز شده‌اند عشق را کسانی می‌آفرینند که ناکام مانده‌اند؛ این فکت به معنای آن است که قبل از هر پیش‌داوری و قضاوت زودهنگام، سناریوی این سریال دچار اضمحلال تاریخی – احساسی شده است. همواره بر این معتقدم که تا پایان هرچیز نسبت به قضاوت آن موضع‌گیری نداشته باشم اما «گیل‌دخت» مجید آسودگان باعث شد ناچارا از تاریخی بودن این قصه مثلاً عاشقانه انتقاد کنم. اول آن‌که تلوزیون جای مانور اجتماعی است و از آن‌جایی که اجتماع شامل: اقتصاد، فرهنگ، سیاست و... خواهد شد باید یادآور باشم یک محصول رسانه‌ای جامع علاوه‌بر حفظ چنین مولفه‌هایی وظیفه دارد با نگاهی به آینده موضعش را نسبت به هریک اعلام کند. سریال مذکور ناتوان در ارائه چنین اندیشه مدونی است. یک سری کلیشه‌ها در فیلمنامه اجازه نفوذ پویایی ذات قصه را صادر نمی‌کنند: تقی خان، فرار گلنار و پوشش اجتماعی جدید او، میرزا رضا و... . بماند که معتقد هستم میرزا رضا، سعید راد، خانِ خان‌تری نسبت به تقی خان، محمود پاک نیت است.
شعور و شکوه
تکلیف مخاطب با ترشحات تاریخی قصه مشخص نیست از سویی دیگر معلوم نیست این قصه قرار است تاریخی باشد یا عاشقانه!. این جاه‌طلبی در چنین مدیومی آن‌هم در رسانه ملی قرار نیست بد باشد اما وقتی بد می‌شود که قصه روایت تاریخی‌اش به گردن ماجراهای عاشقانه می‌اندازد. شعور مخاطب همچنان درگیر ذات امروزی قصه است، علاوه‌بر آن‌که نه اسماعیلش مجنون‌گری می‌داند و نه گلنارش لیلیِ مثال زدنی است، شکوه ایجاد شده در آن دراماتیک نیست و همچنان تاکید بر حماسی بودن ساختارِ داستانی آن دارد. شیرین و فرهادِ نظامی هم حماسه داشتند اما حماسه‌شان برای رسیدن به یک دیگر بود اما در این سریال رسیدن به یک دیگر حماسه می‌سازد تا ظلم فردی دیگر را به نمایش بگذارد. اشاره‌ای داشته باشیم به سکانسی که گلنار با دیگر رقیب خود برای میرزا رضا آشپزی کرده است تا معلوم شود چه کسی می‌ماند و چه کسی می‌رود. در این سکانسِ قابل پیش‌بینی دقیقاً مخاطب باید چه مختصاتی از داستان را که پیرنگ عشقی به خود گرفته درک کند؟ رقیب که از پخت و پز و ذائقه میرزا رضا دلش قرص است و پاسخ امیدوارم کننده‌ای گرفته با نگاهی حاصل از اندیشه‌ای امروزی، منظور حسادت‌های زنانه به شکل امروزی است؛ باید این نکته را یادآور شوم که به گفته مارسل پروست حسادت در هر دوره از تاریخ شکل بروزش تفاوت داشته و تفاوت پیدا می‌کند؛ ضربان خود را پنهان می‌کند و هنگامی که دوباره میرزا رضا گلنار را صدا می‌زند ایرانی بازی در سریال‌های رسانه ملی تکرار می‌شود. مؤلف سمت به چالش کشیدن حسادت به شکل امروزی و باختن به رسم گذشتگان است که ناگهان خورشید طلوع می‌کند و آش همان آش و کاسه همان. در اکثر سکانس‌های این سریال چنین چاله‌هایی وجود دارد که انگار کسی نشسته و آن‌ها را به غلط، غلط‌دارتر کرده.
شمال
لوکیشن‌های فیلم‌برداری «گیل‌دخت» خبر از اماکن بکر و دست‌اول برای سینمای ایران می‌دهد. همان‌طور که در فیلم «شیطان وجود ندارد» رسول‌اُف در اپیزود «روز تولد» دیدیم شمال ایران پر از جاهای کشف نشده برای سینمای ایران است که می‌تواند تبلیغات فرهنگی دست‌آورد آن باشد. «گیل‌دخت» اما گزاره‌ای فرامتنی به همراه دارد. «گذر از رنج‌ها» ی حسن پور اگر این امکان را به بیننده می‌داد تا علاوه‌بر دیدار، شنیدار (لهجه) خود را به سبزی تربیت کند، سریال مورد بحث چنین آپشنی را ندارد. به راستی می‌شود تنها با یک دوربین خوب برای ضبط مستندی از چنین لوکیشن‌هایی در شمال ایران رفت و بدون هیچ قصه پر چاله چوله‌ای از عشق و تاریخ این مردمان گفت. مجید آسودگان زحمت و تلاش بسیار کرده برای تدوین ساختار آن اما سلیقه من نه ذات آکادمیک فیلم‌نامه اجازه آن را نمی‌دهد تا با زر و زیور چشم و گوش بیننده را پُر کنم. اگرچه این روزها دست رسانه ملی برای مقابله به مثل با حتی سریال‌های دوزاری ترکیه‌ای خالی است و شاید پخش سریال‌هایی مانند «گیل‌دخت» بتواند امیدی تزریق کند. معرفی بازیگرانی چون میترا رفیع که علاوه‌بر چهره خوب علم آکادمیک بالایی دارند انگیزه‌ساز است اما همچنان بر این عهد باید استوار بود که هیچ هنری نمی‌تواند در بُعد تاریخ جاه‌طلبی عاشقانه از خود بروز دهد. «شیرین» ساخته عباس کیارستمی از این قاعده مستثنی می‌شود چرا که مولفی در آن اثر وجود ندارد بلکه این تماشاگران، بازیگران فیلم، هستند که قرار است قضاوت و احساسی داشته باشند.

جدیدترین اثر «پرواز همای» خواننده موسیقی ایرانی به نام «سوی آسمان» در تمام پلتفرم‌های نشر آثار موسیقایی منتشر شد.
پرواز همای موزیک ویدئو و تک آهنگ «سوی آسمان» را با آهنگسازی پاشا هنجنی و شعری از استاد شفیعی کدکنی به عنوان هدیه نوروزی خود برای دوستداران موسیقی و هوادارنش منتشر کرد و به زودی تور کنسرت‌های خود را در سراسر ایران روی صحنه خواهد برد.
همای درباره جدیدترین اثر خود معتفد است: قطعه «سوی آسمان» اثری با رنگ و بویی متفاوت و آهنگسازی ارکسترال پاشا هنجنی و سروده‌ای از استاد شفیعی کدکنی است که ویدئوی آن در چهارفصلِ گیلان به تصویر کشیده شده است و رنگ و بویی نوروزی را به خود گرفته است. این خواننده همچنین درباره روند برگزاری اجراهای زنده خود در ایران نیز خاطرنشان کرد: برنامه ریزی‌ها کاملاً انجام شده و به زودی تور کنسرت‌های گروه «همای» و برخی برنامه‌های جدید و متفاوت را روی صحنه خواهیم برد. تمام توانمان را برای ارائه و تولید آثار خوب و با کیفیت و برنامه‌هایی جدید برای مخاطبان این سبک از موسیقی به کار خواهیم بست. پرواز همای گفت: تلاش زیادی برای موزیک ویدئوی «سوی آسمان» شده که انعکاسی از انرژی طبیعت گیلان به مخاطبان موسیقی منتقل شود و این انرژی قطعاً از سوی مخاطبان این اثر باز می‌گردد. «سوی آسمان» با صدای پرواز همای را می‌توانید در تمام پلتفرم‌های نشر موسیقی داخلی و بین المللی گوش و دانلود کنید.
منبع: ایرنا

ایرنا: فیلم سینمایی «خانه ماهرخ» به کارگردانی شهرام ابراهیمی و تهیه‌کنندگی محمد محمدی و شهاب حسینی، موفق به کسب تایگای طلایی جایزه اصلی جشنواره بین‌المللی فیلم «روح آتش» روسیه شد. هیات داوران جشنواره بین‌المللی فیلم «روح آتش» که در «خانتی مانسیسک» روسیه برگزار می‌شود، جایزه اصلی تایگای طلایی این دوره خود را به فیلم خانه ماهرخ به کارگردانی شهرام ابراهیمی از ایران اهدا کرد. این جشنواره بین المللی از سال ۲۰۰۲ توسط «سرگی الکساندرویچ سلوویف» با حمایت دولت منطقه‌ای در خانتی مانسیسک روسیه آغاز به کار کرده است و در حال حاضر امیرکاستاریکا ریاست این جشنواره را برعهده دارد. در این دوره از جشنواره که «پاول لونگین» ریاست هیات داوران آن را برعهده داشت و با موضوع «فرهنگ ملل کوچک» برگزار شد، هفت فیلم از روسیه، چین، ژاپن، فرانسه، ایران، هند و آرژانتین با هم به رقابت پرداختند.

ایسنا: مسابقه تلویزیونی «کودک شو» با اجرای پژمان بازغی با کیفیت ۴k از شبکه فراتربه روی آنتن می‌رود. مسابقه «کودک شو» به تهیه‌کنندگی رضا نصیری و اجرای پژمان بازغی در شبکه نسیم تولید شده است. سری پنجم این مسابقه تلویزیونی به صورت 4K تولید شده که از شبکه فراتر پخش می‌شود. دراین مسابقه که قصد دارد دنیای کودکان و خانواده‌هایشان را بهم پیوند دهد، خانواده‌ها برای جایزه بزرگ باهم رقابت می‌کنند. «کودک شو» با کیفیت 4K-HDR آخر هفته‌ها روزهای چهارشنبه تا جمعه از شبکه فراتر به روی آنتن می‌رود. «کودک شو» چهارشنبه تا جمعه ساعت ۱۹ روی آنتن می‌رود و تکرار آن نیز ساعت یک بامداد وهشت صبح روز بعد است. مخاطبان می‌توانند برای حضور در فصل جدید برنامه «کودک شو» به عنوان شرکت‌کننده با شماره ۰۹۱۰۸۹۹۴۵۳۶ و برای حضور در برنامه به عنوان تماشاگر با شماره ۰۹۱۰۸۹۹۴۱۸۳ تماس بگیرند.

نیمی از هفت مورد از گران‌ترین تابلوهای «ون‌گوگ»‌ نقاش پرآوازه هلندی به دست خریداران چینی رسیده است. از هفت مورد از گران‌ترین نقاشی‌های «ون‌گوگ»، دست کم سه مورد یا بیشتر را خریداران چینی در چین،‌ هنگ کنگ و تایوان خریداری کرده‌اند. تمامی این نقاشی‌ها طی ۹ سال اخیر و به قیمت‌هایی بالاتر از ۶۰ میلیون دلار فروخته شده‌اند.
تابلو نقاشی «گلدان شقایق و بابونه»(ژوئن ۱۸۹۰) در سال ۲۰۱۷ در حراجی ساتبیز توسط یک فرد چینی به قیمت ۶۲ میلیون دلار خریداری شد. خریدار این نقاشی چشم‌نواز طبیعت بی‌جان که ون‌گوگ آن را یک ماه قبل از پایان زندگی‌اش خلق کرد،‌ «Wang Zhongjun»،‌ هنرمند چینی و بنیانگذار یک شرکت سرگرمی است. او در سال ۲۰۲۱ از ریاست شرکت سرگرمی «Huayi Tencent» کنار رفت. مشخص نیست که آیا او هنوز این تابلو نقاشی را در دست دارد یا خیر، با این حال این نقاشی ظاهراً در مالکیت چینی‌ها باقی مانده است. زمانی که تابلو نقاشی «خیابان Les Alyscamps»(نوامبر ۱۸۸۸) در سال ۲۰۱۵ در حراجی ساتبیز به مزایده گذاشته شد، ظاهراً توسط «رابرت وو»‌ یک گالری‌دار تایوانی به قیمت ۶۶ میلیون دلار فروخته شد. گمان می‌رود «وو»‌ این نقاشی را به نمایندگی از یک مجموعه‌دار چینی ناشناس خریداری کرده است. «کارگر در مزرعه»‌(سپتامبر ۱۸۸۹) در سال ۲۰۱۷ در حراجی کریستیز به قیمت ۸۱ میلیون دلار به یک خریدار ناشناس چینی فروخته شد.
«مرد جوان و گل گندم»‌(ژوئن ۱۸۹۰)‌ یکی دیگر از نقاشی‌های گران‌قیمت «ون گوگ» است که در سال ۲۰۲۱ در حراجی کریستیز فروخته شد. ارزش تقریبی آن بین ۵ الی ۷ میلیون دلار برآورد شده بود، اما در نهایت به قیمت ۴۷ میلیون دلار فروخته شد. در زمان فروش این نقاشی، خریداران شرق آسیا تمایل زیادی برای خرید این نقاشی داشتند. با اینکه هویت خریدار این نقاشی مشخص نیست، اما قطعاً رقم‌های پیشنهادی مجموعه‌داران چینی، قیمت نهایی این نقاشی را افزایش داد.
ظهور خریداران چینی علاقه‌مند به «ون‌گوگ»، فقط یکی از ابعاد قابل توجه بازار نقاشی‌های هنرمندی است که در زمان حیاتش در فروش نقاشی‌هایش موفق نبود، امااکنون آثار هنری‌اش با قیمت‌های نجومی فروخته می‌شوند.